Neredeyse tümüyle unutulmuş bir çocukluğun geçmişinde kayboluşu gibi,

uzaklaşıp gidecek mimoza sarısı günler.

 

Eğik yağmurlarla gelecek o;

Hem gün doğumu ile gün batımı arası kadar kısa ve hem de uzun yaşanmış bir ömür kadar uzun geçecek yabanıl mevsim.

 

İncecik kurumuş saplarının ucunda yaşlanmış yapraklar sokak kuytularında ölmeye yatacak.

Ak başlı kiraz kuşlarının göçüyle mahzunlaşacak esmer doğa.

 

Fundalıklar üzerinde ürperen güneşin ölgün hüzmeleri mahcupça süzülecek ıslak camlarımızın ardındaki suskun odalarımıza.

 

Soğuk sayısız yıldızla dolu gökkubbenin ıssızlığında uykuya yatacak gümüş gözlü dağ çiçekleri.

 

Toprak, Sesini arayan bir şair gibi içlenecek ; kendi hüzünlü yalnızlığı ile söyleşecek ; derin bir özlemle bekleyecek bademlerin kabuklarından soyunacağı günlerin gelişini.