Sanırım ben onun daha çok şiirlerini seviyorum.

Kim mi o? O, José Saramago.

 

Atlas Okyanusu'nun kıyılarında olgun üzüm bağlarının cömert Akdeniz güneşi ile sımsıkı kucaklaştığı küçücük ülke Portekiz'in ufkundan sesleniyor bütün dünyaya.Bu seslenişinin yankı bulması, okurlarınca içselleştirilmesi geç olsa da, başarıyor bunu Saramago. Ve elllili yaşlarında geç gelen şöhretle yıldızı ışıyor yazın dünyasında.Öyle ki satırları 25 ayrı dilde tekrar tekrar hayat buluyor.

 

Benim, " Sokakları balık kokulu şehir" ismini taktığım

- şehrin uzak ve tenha sokaklarında okyanusun nemli nefesini yanaklarımda hissederek akşamın alacasında yürürken, kaldırımlarda küçücük mangallarda neşe ile balık pişirenler öyle çoktu ki!- Lizbon' u ziyaretimde , bir süreliğine yaşadığı evini de gördüğüm Saramago din konusunda hükümetle ters düşüp hükümet tarafından sansürlenince Kanarya Adaları'na, Lanzarote'ye yerleşiyor ,ölümüne değin burada kalıyor.

Onu okurken, zaman ve mekân başkalaşıyor, yabancılaşıyor ve o hiç tanımadığım bambaşkalıkta dağılıyorum, kayboluyorum; kaybolmanın, bir başıma kalmanın tadını çıkarıyorum doyasıya.

 

Ve, ve bütün şiirlerinin toplandığı kitabının ismi, ruhumun kuytularına incecik bir bıçak çiziğinin soğuk sızısını bırakıyor.Vatandan ayrı geçirilmiş uzun yılların gölgesinde olgun birer meyve gibi lezzetlenen o şiirler...Belki de Neşe (?..)

 

 

Andırmak

...

Deniz gibidir aşk, hem barış hem savaş,

Ateşli hareket, derin sükûnet,

Tenin hafif dokunuşu, demir gibi kavrayan tırnak.

J.Saramago