Dilsiz Gölgeler
Ne zamandır esrik suskunluklarım, buğulu salkımlarda.
Yıllanmış yalnızlığın uzamı yalgınlarla büyüyor.
Zambağın beyazındaki zaman arafta kalmış; sahipsiz.
Kamburlaşıyor gölgeler bir ikindi vakti,
Güneşin yorgun çağında.
Şiirin tapınağına yatırıyorum dilsiz gölgelerimi,
Sözcüklerin tanrısal rüzgârında hiçlik kalana dek uyumaya.
