Geceye ağan çıplak sessizlik gibi içli,

Vakitsiz biten mevsimler gibi şaşkınız.

Çöl rüzgârının savurduğu kum tepeleri gibiyiz;  

                                                             darmadağın.

“Hiç düşünmemiştim” der Seferis; “acının ve ölümün

                                                                  böyle olacağını.”

Biz? Düşünmüş müydük hiç?

Geçmiş zamanlara vuran gölgelerimiz bile tedirgin;

                         bir gök dolusu ürkek yaban güvercini.

Süzülüyorlar uçsuz bucaksız bir düş ülkesine.

Onlardan yalnız:

Yalnız hatırlanınca var olan bir bahar hikâyesi kalıyor geriye.