Hep bir şeyler saklıdır kendilerinde kendilerinden

 

Hayatın yüreğindeki çatlaktan içinin boşluğuna yuvarlandığında

Birbirlerini sessizliklerinden tanıyan kadınlar

Kollarını bedenlerine dolar ,sımsıkı sarılırlar kendilerine

Kendilerine doğru bükülürler iyice 

Uzanırlar sızlayan yanlarının üzerine

 

Güvercin ayaklı, elleri güçlü

Deniz gibi nefes alan, rüzgâr gibi konuşan kadınlar

 

Bir buluta ağaç dikmeye hazır

Yeni kesilmiş tomruk kokusu kadar sahici kadınlar

 

İnsansız ayak seslerinde kendilerine giden yolun 

Ve uzak bir köşede bırakıp unuttukları hayallerinin izini süren kadınlar

 

Asla pişman olmayacaklarını bilerek beyaz zambak saatlerde

Kendilerine uyanırlar bir sabah

 

Tortulanmış hüzünleri sırdaş şehirlerinin mahmur uğultusuna karışır

Bakışsız koca bir göz gibi üzerlerine açılan göğe gülümseyip

Yelken açarlar kıyılarından

Bırakırlar gür saçlarını Zephyros'a 

Giderler güllerini büyütmeye suya aç çorak topraklara

Giderler tüm isteklerini, heveslerini, coşkularını sevgilerini, bildiklerini, anladıklarını, umutlarını, hayallerini alıp

Giderler...