Meğer ben ne çok özlemişim

Başımın üzerinden eğilip de barışçıl huzurunu yüreğime taşıyan zeytinin gölgesini

 

Meğer ben ne çok özlemişim 

Daldaki incirin sütlü baygın kokusunu

 

Meğer ben ne çok özlemişim 

Eğri büğrü taşlı yollarda acemice düşe kalka yürümeyi

Erkenci kuşların , horozların bembeyaz sardunyalarda gök gibi ağaran sesini

Cırcır böceklerinin bitmeyen teranelerini

 

Yanı başımdaki komşumun , tenimde ve tinimde derinden duyumsadığım acıları ile buruk bir rehavetin kollarına bıraktım benliğimi; sonu gelsin istemediğim bir köy masalının içindeyim.

Ah! Bu köy ve ben , ruhlarımızın birbirine söyleyecek ne çok şeyi var

 

Meğer ne çok özlemişim bu yalın, bu kendi halinde, dingin ıssızlığı, kendi kendime kalışlarımı

 

Meğer ben ne çok özlemişim