Meğer yıldızlar da ölürmüş

Çölde,yıldızların evindeyim

Yaratılmanın eşiği burası sanki 

Yalgınlarla uzayıp giden kum tepelerinde ipildiyor

geçmişin yanılgıları,iradesizlikler, ahmaklıklar,umarsız beklentiler,geç kalmışlıklar 

En derine saplanan,delik deşik edip,iyice hırpalayan bir iç serüveni bu:

Soyuyorum içimi

          Bırakıyorum çölün ortasına

                                                ÇIRILÇIPLAK 

Bir başına

Doğrular-Yanlışlar...

Doğrular yanlışların tersi

                Ya yanlışlar!?

Var olma ile yok olma hâli arasında gücünün tükeneceği ân'ı bekliyorum

                Ama güçlü içim,direniyor

Dağılıyorum oysa ben

Duygularım iplikleniyor 

Gitmeliyim, uzaklaşmalıyım,kaçmalıyım 

Buralarda ölmemiş bir yıldız olacaktı

Bir uzansa- Bir uzansam

Süzülen yaşlarıma tutunup tırmanıyorum

Kirpiğimin ucundaki son kum tanesi de

çölün gecesinde kendini arayan

              İçimin çıplaklığına düşüyor 

Bilmem,dener miyim bir daha

Bir kere daha böyle acımasızca soyup utandırır mıyım içimi 

                               Göze alabilir miyim acaba