Bu sabahımın kahve keyfine kim bilir kaç kez bıkmadan okuduğum Saramago yine arkadaş olsun istedim. Kitabı gelişi güzel bir yerinden, öylesine açtım; iki kıta, sekiz dizeden oluşan, "Durmuyor Çünkü Zaman" şiiri gülüverdi bana orta sayfalardan birinden. Renkli umut çiçekleri diker gibi saksılara sanki şiir, doğan her yeni günü hayatın başlangıcı kabul ederek.

Duygularının inişlerine çıkışlarına, yaşamda sevincin yanı sıra hüznün de olmasına aldırış etmeden, bütün şiirlerini topladığı kitabına "Belki de Neşe" ismini vermiş Saramago. 

Sadece üç günlüğüne kaçmıştım buralardan, sonbahar yüzlü bir şehir karşıladı beni oysa enikonu yazdı ben giderken. Çünkü durmuyor zaman, değil mi Saramago? 

"...Saymıyoruz geçen günleri:

Bugün doğduk sanki. Daha yeni 

Başladı hayat ve hâlâ uzakta, 

Beklemekten yorulabilir ölüm bizi."

Umut çiçekleri dikelim, büyüsünler gönül bahçelerimizde, durmasa da zaman.

Günaydın Hayat.