Giderek azgınlaşan nezlem, akşamüzerlerimin sinsi ateşlenmeleriyle epeydir halsiz, mecalsiz, düşüncelerimi toparlayamadan öylece yatıyordum. Ölü bir yatış...

Geçen onca zamandan sonra bugün nihayet yaşama sevincimin tomurcuğunu içimde duydum. Açmaya hazırlanıyor. 

Benim için, kalemim için bir susuntu aralığıydı; geldi geçti.

Ankara baharı yaşıyor şu sıralar. Soğuklar geri döner mi bilem. Dönse bile, ben ilkyazım artık şimdi.