Sanki Lâleler Açıyor Avuçlarımda

Son birkaç gündür sevgili şairim Oktay Rıfat'ın şiir bahçesinde dolaşıyorum.Bir şiiri var ismi "Çamaşır"; kaç kez okudum bilemiyorum.Her albaştan edip yeniden okuyuşumda kadınlık gururum, kadınlık onurum daha kuvvetli sarsıldı, incindim, örselendim.

Şair, onmak bilmeyen devâsız hastalığı iki ağaç arasına gerili çamaşır ipindeki donlarla, mintanlarla, yüzümüze vurarak,çarparak canımızı acıta acıta anlatıyor.Bizi bizden koruyor(!)

Onun dizeleriyle karamsarlığım sanki kırık bir aynanın irili-ufaklı parçalarında onlarca yüzlerce kere çoğalıyor; demek ki ŞEHVETİN açlığı ve alçak arsızlığı dinmemiş, dindirilememiş aradan geçen onca zaman içinde.

 

ÇAMAŞIR

Uzak durun kızlar uzak

komşunun bahcesinde ipten sarkan yamalı donlardan mintanlardan,

tutuşurken meşelerin ucunda günbatımı

yıkıp ahırın ardındaki otlara sırtüstü

nalçalı postallarıyla basarak ellerinize

bir oğlak derisi yüzer gibi

sıyırırlar şalvarınızı kan saman fışkı

en hayın düşlere gebe bırakırlar sizi

topukları yırtık yün çoraplı

çekme pabuçlarının uçları kalkık

martinlerinin kabzası gümüşlü

eşkıyalar doğurursunuz kaytan bıyıklı.

 

Donları,mintanları ipe sermeyin komşular

kızların memeleri var.

O.Rıfat

•••••

Kadınların ve Ormanların katline sözcüklerimle ağlıyorum.İsyanımın sesinde derin bir hüzün var duyumsayabiliyor musunuz ?

 

Ormanlara ve Kadınlara

 

Göğü toprağın altında kalmış,ölünmüş bir hayatın şiirlerini okuyor orman rengi zaman;

Zaman inciniyor soğuk kayranlarda tiz bir kadın çığlığıyla..

 

Zaman'ın Ellerinde , sayfa 82