Alıcı kuşların arasından sıyrılıvermiş güvercindi sabah. Ürkekti, durgundu. Ve ben günlük hay huyların çırpınmaları arasında unuttuğumu sandığım, yaşamımın izleri ile dolu bu şehrin şiirini dinliyordum bir kez daha. Yaşlı kestanelerinin, koca çınarlarının, hikâyeleri olan sokak isimlerinin, eski çarşılarının, sahaflarının özüne dokunuyordum birer birer. 

Kar gibi sessiz ağıyordu gök üzerime şemsiyelerin rengiyle. Gözlerimden uçları hafifçe kıvrılmış, sararmış fotoğraflar geçiyordu. Saatler boyunca yürüdüm anılarımın kıyısında. Dününde miydim bu şehrin, bugününde miydim, bilemedim.