Hep bir şeyler saklıdır kendilerinde kendilerinden 

Hayatın yüreğindeki çatlaktan içlerinin boşluğuna yuvarlandıklarında

Birbirlerini sessizliklerinden tanıyan kadınlar 

Kollarını bedenlerine dolar,sımsıkı sarılırlar kendilerine

Kendilerine doğru bükülürler iyice 

Uzanırlar sızlayan yanlarının üzerine 

Güvercin ayaklı,elleri güçlü 

Deniz gibi nefes alan,rüzgâr gibi konuşan kadınlar 

Bir buluta ağaç dikmeye hazır 

Yeni kesilmiş tomruk kokusu kadar sahici kadınlar

İnsansız ayak seslerinde kendilerine giden yolun 

Ve uzak bir köşede bırakıp unuttukları hayâllerinin izini süren kadınlar 

Asla pişman olmayacaklarını bilerek beyaz zambak saatlerde

Kendilerine uyanırlar bir sabah 

Tortulanmış hüzünleri sırdaş şehirlerinin mahmur uğultusuna karışır 

Bakışsız koca bir göz gibi üzerlerine açılan göğe gülümseyip 

Yelken açarlar kıyılarından 

Bırakırlar gür saçlarını Zephyros'a 

Giderler güllerini büyütmeye suya aç çorak topraklara 

Giderler  

Bütün 

isteklerini,

heveslerini,

coşkularını,

sevgilerini,

bildiklerini, 

anladıklarını, 

umutlarını,

hayâllerini alıp 

Giderler...

●●●●●●●●

Şiirin izdüşümü...

Erkekler de yazdı bizi.Bizi bize anlattılar ama en iyi biz anladık kendimizi;kendimizi en iyi biz anlattık kendimize.

Özgürleşmenin içindeki tutsaklığı, çağdaşlığın simgesi olma ile evinin kadını olma arasındaki gerilimleri,açmazlarımızı biz kendimiz bildik en iyi. Savsakladıklarımız,boşverdiklerimiz,ertelediklerimiz,

eksik,yarım bıraktıklarımızla-acı da olsa- yüzleştik her seferinde adamakıllı. 

Gençliğin diriliği deli bir ırmak gibi yanı başımızdan çağıldayıp akarken yakalayamadığımız yaz göğünü ,yaşayamadığımız cıvıl cıvıl bahar kırlarını,sevişilmeden yatılmış yazık uykularımızı, yoksulluklarımızı,yoksunluklarımızı, kapkara çaresizliklerimizi yazdık kitaplar dolusu, anlattık birbirimize.

Biz güçlü Anadolu Kadınları Kybele'nin dolgun memelerini emdik de büyüdük, güçlendik,öylece

büyüttük kendimizi.