Rengi arduvaza çalan göğünün altında sonsuz bir gün batımı ;

 

Bir şiirdeki sözcük gibi naif;

 

Keten tohumlarının tanelerinde sararan güz ufukları yalayıp geçiyor içimizin aynasız odalarını.

 

Sabahları, ergenlik duygusu gibi mahçup ve suskun;

Kağşamış duvar diplerinde biriken gölgelerin rehavetiyle kaybolmaya yüz tutan zamanlar;

Güneşin tutkulu teninin küllendiği kırılgan güz günleri.

 

Avare bir bulutun yağmurunu bırakıp ,sonra alıp başını gidişi gibi;

Sonsuzluğun ardışık döngüsü içinde,

Hayatlarımızdan geçip gidiveren kırılgan güz günleri.