Bu sabah bir Oktay Rıfat okuma yangısı ile uyandım.Yaşadıklarımdan bir süreliğine aralanıp, Rıfat'ın şiirleri ile yaşamak, sabahın ta kendisi  olmak istedim; nedenini sormuyorum artık kendime çünkü ara ara yaşadığım ve artık yabancılamadığım hâllerimden biri oldu bu: Bir anda acı karanlıkta kıvılcım gibi çakan isteğim, yâni  kimi mısralara karşı içimde kabaran özlem duygusuna çoktandır alıştım.

İçinde bulunduğum anda, anısının bile belleğimden silindiği; o anıdan  incecik bir duman izinin bile kalmadığı bir zaman dilimini, yaşanmış, geçmişe karışmış anlarımı  mısralarda canlandırmaya çalışmak; sanırım bu olmalı çakan bu kıvılcımlarımın esrarı .Ansızın kuvvetli bir rüzgâr sağanağı ya da bileklerimden dizlerime tırmanan deli bir sel suyu ile savrulup, önlerine düşüp koşarcasına gidiyorum beni çağıran mısralara; izini bile kaybettiğim anılarıma dokunmaya, el yordamıyla da olsa onları  hissedebilmeye...

Bu sabah da yine öyle oldu işte; kahve keyfimin ortağı Rıfat'ın sözcüklerinin tılsımıydı.

Gün çoktan aymış...Gülmelisin sevgilim HAYAT.